De dollartekens in de ogen van Moeder Theresa

Sven Bult is een op het eerste gezicht goedlachse jongeman die zijn brood verdient met het componeren en het zingen van liedjes. Daartoe reist hij door stad en land. We volgen hem op de dag dat hij een optreden zal verzorgen in Lembeke. Vanuit zijn thuisstad Gent vertrekt hij naar deze fraaie gemeente als passagier van zijn chauffeur-buurman.

Het optreden verloopt dan misschien wel als voorzien, maar wat daarna komt, had bijna niemand kunnen voorspellen. De gebeurtenissen zullen Sven Bult tekenen, en hem niet alleen. Svens overtuiging dat in ieder mens veel goeds maar ook, soms diep verborgen doch niet altijd, iets slechts schuilt, wordt zwaar op de proef gesteld. Of hij de merkwaardige dag zal afsluiten als een gelouterd man is zeer de vraag.

De dollartekens in de ogen van Moeder Theresa is een pakkende, krachtige novelle met een bijkans klassiek personage als hoofdpersoon. Zoals steeds in zijn imposante oeuvre heeft Herman Brusselmans het over de liefde, de angst, het toeval, de onontkoombaarheid, de menselijke willoosheid en de algehele deceptie. Verder valt er geregeld wat te lachen.

Bestel dit boek nu voor 9.09 € bij Azur.

 
Uitgeverij: Prometheus
Verschenen: januari 2006
Uitvoering: gebonden
Formaat: 20,5 x 13 cm.
Omvang: 134 blz.
Adviesprijs: 9.95 €
ISBN: 90-446-0717-0
EAN: 9789044607178

Gebonden schijten met dr. H. Brusselmans

Het aardige aan de boeken van Herman Brusselmans is dat ze zo uitmuntend composteerbaar zijn. De buikloop des levens is bij deze auteur dan ook een zeer belangrijke. Niet weg te denken is bij hem de eeuwige wederkeer van hetzelfde die de weerloze mens overvalt, zonder dit overigens met zijn tragische gevoel voor noodruft op één hoop te willen gooien. Om de eminente letterkundige zelve te citeren: 'Oom Theo was naar de herscholing. Hij wilde per se metselaar worden van elk soort muur dat je maar kan bedenken. Dat was niet zo slim, omdat hij allergisch was voor mortel. Elke keer als hij in aanraking kwam met mortel moest hij kakken. Je zal zeggen: ja, daar is Herman Brusselmans weer met dat eeuwige kakken van hem, maar ja, het kakken is nu eenmaal een belangrijk bestanddeel van ons aller bestaan. Zelf heb ik vandaag ook al twee keer gescheten, de eerste keer nog gebonden doch de tweede keer floeperdefloep. Het kostte me een halve rol wc-papier om dat holletje van mij rein te krijgen.' Is het niet aangrijpend? En dan zijn we, lezer, lezeres, nog slechts dertien pagina's gevorderd in dit nieuwe werk van letterkunst van dr. H. Brusselmans, dat bij wijze van benaming is getiteld De dollartekens in de ogen van Moeder Theresa. Welk een adembenemende wereld in woorden ligt dan nog voor ons open, in al haar radicale, nietsontziende, ja onverbiddelijke onnozelheid, onverlet seks en drugs en rock-'n-roll. (H. Brusselmans is een ex-drummer - meer mag ik in dit verband niet loslaten.) En dit alles eruitgeperst in slechts 134 bladzijden! Ik zou er uren over kunnen doorgaan als ik nu wegens plaatsgebrek niet gedwongen was op te houden. Laat ik dit zorgvuldig gekozen citaat nog mogen aanhalen: 'Tsjoelala Tsjoelala.'

Bron: Knack: 15 februari 2006

Meer van hetzelfde.

De nieuwe Brusselmans is geen nieuwe Brusselmans en dat vinden wij geruststellend.

'Zoals reeds bleek uit diverse van mijn vorige letterkundige werken heb ik een zeer groot muzikaal talent.' In deze nieuwe novelle van Herman Brusselmans volgen we de opkomst en de neergang van een rockgroep uit Hamme. De jonge schrijver is zelf aan het woord; hij ambieert een carrière in de muziek en onder invloed van zijn moeder en grootmoeder - beiden ook al muzikaal aangelegd - leert hij gitaar en drum spelen. Daarna ronselt hij drie gelijkgestemde zielen en begint hij een aantal hitgevoelige rocksongs te schrijven. De groep slaagt erin een platencontract binnen te halen en geeft ook enkele optredens. Onderweg leert Herman de liefde kennen 'en het hartzeer dat erbij hoort'.

Het lijkt er soms op dat Brusselmans steeds hetzelfde boek schrijft en alleen maar het verhaal verandert, en dat gaat zeker op voor De dollartekens in de ogen van Moeder Theresa. Een nieuw boek van de Straaljager der Vlaamse Letteren is qua vorm nog minder verrassend dan een nieuwe Woody Allen. Maar dat vinden wij geruststellend. Alle redenen waarom wij Brusselmans zo graag lezen, zijn hier immers weer ten volle aanwezig: de grappen en de grollen, zijn pretentieloze onzin die zoveel andere pretentieuze onzin te kakken zet, zijn bij tijd en wijle weergaloze stijl, de unieke articulatie van liefde, toeval, dwaasheid, ontgoocheling, en de slechte trekjes in elk van ons (vandaar de titel), enzovoort; De dollartekens in de ogen van Moeder Theresa zal Brusselmans geen horden nieuwe fans opleveren, maar wie van hem houdt, kan er zich niet aan mispakken.

Hans Comijn

Bron: Focus Knack: 15 februari 2006

De beste remedie tegen depressies

Pieter Wybenga bespreekt Herman Brusselmans, De dollartekens in de ogen van Moeder Theresa

De straaljager van de Vlaamse letteren is er weer. Herman Brusselmans’ nieuwste product, een novelle, luistert naar de naam De dollartekens in de ogen van moeder Theresa. Welnu, lees een willekeurige recensie of samenvatting van een van zijn andere schrijfsels en je hebt waarschijnlijk al een redelijke weergave te pakken van wat er op deze laatste 134 pagina’s van zijn hand te lezen valt. Al sinds zijn debuut in 1982 zijn het aantal vaatjes waaruit de schrijver tapt op één hand, zo niet één vinger te tellen. En nee, wederom gebeurt er dit keer niet zo ontzettend veel.

Het cliché wil dat er uitsluitend liefhebbers en haters bestaan van Brusselmans’ werk. Zoals alle cliche’s is dat natuurlijk slechts voor een gedeelte de waarheid. Maar goed, om er toch in mee te gaan: de eerste alinea doet wellicht vermoeden dat de ondergetekende zich in het kamp der haters bevind. Niets is minder waar. Dus voor eenieder die daar wel toe behoort, stopt u maar met lezen. Het eindoordeel moge duidelijk wezen.

De dollartekens in de ogen van moeder Theresa lijkt binnen zijn autobiografische fictie-reeks (o.a. Het spook van Toetegaai en Ik ben rijk en beroemd en ik heb nekpijn) te vallen. Ditmaal krijgt de lezer de ontluikende en vroeg in de kiem gesmoorde muzikale carrière van een jonge Brusselmans voor ogen. Hij koopt twee gitaren, ruilt ze in voor een drumstel, begint een band die, luisterend naar de illustere naam The Hidden Creators of the Sleepy Daydreams, vanwege een naar incident (zie hieronder) een vroege dood sterft. Punt. Tja, van een uitmuntend en ingewikkeld plot zal Brusselmans het nooit moeten hebben.

Maar zijn ogenschijnlijk oeverloze gezemel is weer van het hoogste niveau. Het werk mag dan nauwelijks passen binnen het dominante paradigma van wat goede literatuur is, zijn ook hier aanwezige, wellicht wat karikaturale schetsen van de gewone burgerman of –vrouw komen weer dichterbij het echte leven dan menig roman van erkende topauteurs. Bovendien is zijn sublieme gevoel voor taal weer verantwoordelijk voor vele hilarische situaties en levert het de nodige bijspijkering van het vocabulaire van de lezer op.

Ook weet Brusselmans met een paar korte scènes nog wat eigentijdse problematiek uiterst treffend te behandelen waar anderen boeken over vol schrijven: islamisme. Mohammed, de zanger van de band en lid van de enige allochtone familie in het dorp Hamme, waar het verhaal zich afspeelt, wil graag verwesteren. Dus spelen in een rock ’n roll band lijkt hem wel wat. De koran heeft-ie slechts voor de helft gelezen. Dat alles verandert nadat hij een mes in zijn buik krijgt geplant door een xenofobe Antwerpenaar bij het eerste en laatste optreden van The Hidden Creators of the Sleepy Daydreams. 'Ik treed niet meer op,' zei Mohammed. 'Ik doe niet meer mee aan die decadente handelingen. Ik ga de tweede helft van de koran lezen en dan zal ik mijn conclusies trekken.' 'Ja, conclusies,' zei z’n vader. […] De verpleegster […] zei: 'Willen jullie nu even op de gang wachten? Ik moet z’n pisseloe wassen.' 'Nee, niet m’n pisseloe wassen!' riep Mohammed. 'Niet pisseloe!' zei z’n vader."

‘Drie maal daags een passage lezen. Ik zweer ’t je, het helpt.’ Dat schreef een vriendin van mij ooit eens in een boek van Brusselmans dat zij cadeau deed. En helpen doet het zeker. Tenzij het de lezer ontbreekt aan gevoel voor humor is het werk van de Vlaamse straaljager de beste remedie tegen depressies.

Bron: Recensieweb: 11 februari 2006

This page was created by Erik 'PalmBoy' RAEYMAEKERS

created on 14-10-2005 - last updated on 20-02-2006

You're visiter number since 15-02-2006