Harry de pot op
Sinds enige tijd wordt arm Vlaanderen weer overspoeld door een nieuwe rage: de Harry Potter-rage. De opeenvolgende romantitels – in veelvoud verspreid en vertoond - drukken elkaar en de mijne weg in onze felbegeerde doch onvolprezen Nederlandstalige boekhandels.
Kaarten was ooit een edele kunst. Men kon als aandachtig neutraal toeschouwer in om het even welk Vlaams dorpscafé zonder al te veel risico op blauwe plekken of losse tanden de vreugdekreten en het gesakker ende gevloek aanhoren van menig hardwerkend huisman en postbode tijdens de diensturen, die hun verdomde klotewijf kwamen vergeten bij het leggen – zeg maar smijten – van veelal 13 kaarten. Niets meer daarvan: onze dorpen zijn evenzo schoon gepolijst als levenloos geworden sinds de merchandising boys en girls het kaartspel hebben ontdekt – in de voetsporen van Christoffel Columbus – als nieuwste hit om de kassa te doen rinkelen. Niet het vertrouwde schelle gerinkel van de schoolbel of het rustige klepelen van de klokketoren in een vredig Oost-Vlaams dorpje, maar het harde rinkelen van de kassa en de weerkaatsing daarvan in de geile ogen van voormelde boys en girls.
Deze mensensoort gooit allerlei spelletjes op de markt, zich inspirerend op HUMO’s – het would be enige cultblad in Vlaanderen, dat veeleer een cutblad mag genoemd worden al schrijft men dat met een k - top tien boekenlijst – fictie wel te verstaan.
Nochtans is er nog nooit enige handige jongen op de lumineuze idee gekomen om zo’n periodiek in de belangstellend staand gezelschapsspel op mijn volumineuze en gevarieerde lijst boekwerken te inspireren. Men zou nochtans een prachtige speelkaartenverzameling kunnen samenstellen op basis van onder meer het aantal weirdo’s en nitwits dat herhaaldelijk en afwisselend in mijn kwaliteitsvolle boekenreeks wordt opgetrommeld; of op de vele lieflijk ogende studentinnetjes die allemaal mijn foto – uitvergroot op formaat 36 X 24, want ik heb toen ineens een hele stapel laten aanmaken; dat was goedkoper; in die eerste dagen verdiende ik nog niet zoveel, zelfs nauwelijks mijn niet te verteren rozijnenbrood van drie dagen oud – op hun IKEAgrenen nachtkastje hadden gelijst in een nepzilveren kadertje van de WIBRA.
Deze studentinnetjes – het weze gezegd – waren niet allemaal van dezelfde kwaliteit; er waren er zelfs heel truttige bij waarbij ik plotseling moest niezen zodat mijn toen nog zware benen brilmontuur bewust gewild van mijn neusbeen viel en ik dus verder op de tast kon doorgaan, wat meestal prettig, soms onaangenaam doch vooral zeer tropisch vochtig aanvoelde op den duur.
Maar die zeikerds weten natuurlijk geen KUNST & CULTUUR van shit te onderscheiden en kiezen dus zo’n figuur als Harry Potter uit om geld uit te slaan. Nu moet ge weten dat die Harry Potter een echte vuil jeanet is; dat ziet ge zo. Daar moet ge zelfs die zogenaamde boeken niet voor hebben gelezen.
Daarom beste mensen, beste ouders die het goed voorheeft met uw kinderen: hoed hen voor de HOMO-alsook HUMO-cultuur ! RED HUN ZIELTJES ! en koop vooral geen boeken meer van die mislukte trut die beter had kunnen blijven doppen. Niet mis te verstaan dat haar vent er vandoor is. Ge zoudt voor minder; het takkewijf.
Leer Vlaanderen terug kaarten zoals weleer en laat de duiven los in Quiévrain of in de buurt. Zolang ze niet op uwen kop schijten kan het geen kwaad.
Beter twee duiven in de pan dan tien boeken van Harry Potter. DE POT OP !!
Met dank aan Herman Brusselmans Junior
created on 14-07-2002 - last updated on 14-07-2002