Souper met vleermuizen
De geletterden onder u zullen ongetwijfeld wel op één hand te tellen zijn. Ik heb het dan zelfs niet over doordeweekse handen met vijf vingers, maar over deze die al enkele malen achtereenvolgens – ge hebt zo van die mensen die nooit bijleren – hun rechter- dan wel linkerhand, al naargelang hun handigheid, of is het handsheid ? onder de draaiende grasmachine gestoken hebben, en die dus lichter wegen dan voordien, wat een voordeel is voor vrouwen die willen afslanken doch een ernstig nadeel voor mannen wanneer zij voor de zoveelste keer hun edele lid in de pisseinen willen ledigen. Zo ziet ge maar dat het niet altijd die onnozel trutten zijn die gediscrimineerd worden, maar ook soms en de laatste tijd zelfs meer en meer, zo valt mij op, de mensen van de mannelijke kunne.
Gelet op voormelde consideraties en diepgaande overpeinzingen stel ik daarom voor om de bedoelde doelgroep uit te breiden tot mensen waarvan vermoed mag worden dat ze vingers hebben, ook al hebben ze die dan in hun broekzakken weggemoffeld – waarschijnlijk omdat hun nagels te vies zijn, of omdat ze even aan hun kruis moeten krabben omdat het daar jeukt daar zij zich des s’morgens niet overal even netjes gereinigd hebben – de viezerikken – of hebben ze hun handen kwijtgespeeld omdat ze de voorbije vakantie in Saoudi-Arabië met vakantie waren, ziekelijk verlekkerd zijn op Belgische chocola en zonder nadenken een uit de zak puilende reep in het vizier kregen en grepen van een Marokkaan die net terugkeerde uit België en nu een blitzbezoek brengt aan dit gesluierde land, hem deze reep ontvreemd hebben, waarna naar aloude gewoonte en goede zede deze hand net zoals de varkensoortjes van Van Gogh destijds, afgehakt en in de mand gegooid werd bij de rest van het afval. En dan maar klagen dat de afvalberg toeneemt. DE ZEIKERDS ! DE RASTAFARI’S ! DE MOUSSAKA’S !
Dit gezegd zijnde: laat ons terugkeren naar ons oorspronkelijke thema. Wat kan een weldenkend mens toch afdwalen en verloren lopen in zijn gedachtekronkels !
Ik had het dus in mijn gedachten over de eens welbekende en fel begeerde Vlaamse filmpkens die toen dit land overspoelden en waar menig actueel Vlaams schrijverstalent zich op inspireerde om zich te bekwamen in de Nederlandse letterkunde. Dezer dagen moet ge al menige rommelmarkt afschuimen om nog exemplaren van deze Erfstukken der Lage Landen te kunnen vinden om ze daarna met weemoed te betasten en te beneuzen. Ik vermoed dat ik daaraan trouwens mijn voorliefde heb te danken alsook mijn felgegeerde reputatie van het neuzen bij uitverkoren specimen der vrouwelijke kunne.
Daarom deze OPROEP beste lezers: wie onder u is in het bezit van literaire brouwsels van het unieke schrijverstalent dat LOUIS WACHTERS heette en die ooit aan de vermaarde reeks Vlaamse filmpkens zijn onsterfelijk geworden pennevruchten toevertrouwde ? Hij weze zo goed om deze relikwieën der Nederlandse Letteren ongeschonden ende onbesmeurd bij de redactie binnen te brengen, al waar hem een prachtige en schitterende prijs wacht !
Diegenen die zich intussen afvroegen wat al dit onnoemelijk gezever en gezwets nu in Godsnaam te maken heeft met bovenvermelde titel, maken kans op een troosteloze troostprijs, waarvan ik evenmin nu al de eigenschappen ga verklappen.
Er zijn toch van die mensen waar ge uw hand voor in het vuur zou steken, of moet ik nu zeggen, onder de grasmachine.
Met dank aan Herman Brusselmans Junior
created on 14-07-2002 - last updated on 14-07-2002