Onthaasten
Destijds schreeuwde onze ouwe van tijd tot tijd de stille ruimte vol met zijn legendarische woorden 'haast en spoed
is zelden goed, tenzij als 't moet'; en hij gaf ons dan een klets tegen ons oren waarvan die gingen tuiten als de koffiemoor
van ons moe op de Leuvense stoof. Dat was dan meestal omdat we niet rap genoeg aan tafel kwamen, of gewoon omdat het maandag
was en niet dinsdag; of net andersom.
Het nadeel van tuitende oren is dat ge daardoor juist minder goed hoort wat ze u zeggen, en zo gebeurde het dat we bij
het volgende bevel alweer een lap om ons oren kregen. Zo blijft ge bezig natuurlijk.
En daarover wil ik het vandaag nu even hebben zie: over bezig zijn; alsmaar bezig zijn. Opstaan, pissen, u wassen, uw
geslacht niet vergeten, broek aan, koffie zetten, een sigaretje opsteken, nog een sigaretje opsteken, uw rits opendoen, uw
wijf neuken, nog eens uw geslacht wassen, enz... Ne mens zou van minder horendol worden. Vermoeiende bezigheden; veelal
onbezoldigd bovendien, mijn nieuwe opdracht als columnist voor Playboy niet te na gesproken.
Daarom besloot ik eind oktober vorig jaar om mee te doen aan de nieuwste rage: onthaasten. Mijn buur deed ook mee:
voorheen stond hij elke morgen om 10 na zessen op en kwam hij s'avonds thuis om half zeven. Sinds hij ging onthaasten kwam
hij helemaal niet meer thuis; klaar wel denk ik, want er ging geen dag voorbij of hij stond te zeiken in één of ander
portaal na eerst zijn 'mannelijke behoeften' gelenigd te hebben bij één of ander kutwijf. Schoon uitdrukking trouwens:
'het lenigen van behoeften'. Jezus deed daar ook aan; hij eindigde aan het kruis; de nitwit. Mijn buurman ook in zekere zin:
op zekere nacht kreeg hij daar een stamp in z'n kruis die hij nog steeds niet te boven is gekomen. Het was dan ook een
gelovig man, en getrouw volgeling.
Zelf besloot ik om vanaf die dag geen boeken meer te schrijven en niet meer mee te doen aan allerlei TV-gastprogramma's
en persconferenties. Mocht ge mij toch sindsdien op het scherm gezien hebben, weest er dan zeker van dat het één van mijn
dubbelgangers of klonen was. Saddam heeft die ook rondlopen; leuk idee vond ik.
Helaas vond mijn uitgever dat niet zo'n goed idee. Wat wilt ge: die leeft op de reçette van mijn boeken, want al de rest
dat daar wordt uitgegeven kunt ge beter gebruiken om uw gat mee af te vegen. Lulkoek. Het is dan ook met enig gevoel van
schuld en mededogen dat ik aan mijn besluit vasthield. Tot vandaag dus.
Onthaasten is niks voor mij. Ik heb het nog nooit zo druk gehad. Van de ene dag op de andere mocht ik niks meer doen.
Paste het nog wel om m'n tanden te poetsen ? Moest ik nog wel m'n geslacht wassen ? (m'n vriendin vond van wel) Moest ik nu
nog m'n Buell zelf in gang stampen ? Wat valt er dan nog wel te doen ? Van deze en gelijksoortige gedachten kreeg ik het
bijzonder druk in m'n hoofd. Niet te doen. Niet aflatende stress. Onophoudelijk getob. Wel; niet.
Daarom besloot ik om tijdens mijn onthaastingsperiode (geboekt, dus ik moest wel) naar de Sahel te trekken. Geen gedachten;
alleen maar stof. En bier. Want het is mijn nieuwe stamcafé in Gent: De Sahel. (niet te vinden via de Gouden Gids; enkel
voor ingewijden) Vandaar mijn nieuwe roman: droogte. Kopen mensen. Ideale lectuur tijdens je onthaastingsperiode. Geeft er
maar een lap op; zou mijne ouwe zeggen.
Met dank aan Herman Brusselmans Junior
created on 23-08-2002 - last updated on 23-08-2002