Wij zijn zwanger...

Ben ik even blij dat we op ons zestiende niet zwanger waren!

Het idee voor deze column kreeg ik in bed, daar ontstaan de meeste columns. Dan bedenk ik wat ik ga schrijven. Soms weet ik de volgende dag mijn hilarische zinnen niet meer, omdat ik dan net te moe was om weer een pen en papier op te duikelen. Nu probeer ik toch naast mijn bed altijd pen en papier te hebben liggen zodat ik alles wat ik belangrijk en scherp genoeg vind op kan pennen, op welk tijdstip dan ook. Laatst ben ik om drie uur ’s nachts achter de pc gekropen om een stuk tekst af te maken. Heerlijk om midden in de nacht te schrijven. Voor ik ga slapen overdenk ik altijd even alles in bed. Daarna val ik de wereld van mijn column binnen en dan ben ik eigenlijk gauw onder zeil.

Eergisteren kreeg ik een e-mail van mijn allereerste vriendje, Rick. Ik was zestien. Een simpele en onwetende blom die zichzelf natuurlijk al een hele tante vond. Door de jaren heen hebben hij en ik elkaar een beetje gevolgd. Maar er was ook weleens een pauze van vijf jaar. De laatste drie jaar heb ik hem één keer gezien. Onze levens en ideeën zijn totaal verschillend, maar daarom kan het boeiend zijn naar elkaar te kijken en luisteren. Hij is toch wel ouderwetser ingesteld dan ik aanvankelijk dacht. In de e-mail stond: Wij zijn zwanger! Tsja, dan moet je net mij hebben. Wij zijn zwanger! Doet me denken aan zo’n scène in een bejaarden- of verzorgingstehuis: ”En hoe voelen wij ons vandaag, mevrouw de Bruin? Oh, we hebben weer in ons bed geplast!” Vreselijk. Maar dit zinnetje van Rick is misschien net nog wat irritanter. Wij zijn zwanger. Ik wilde nog terugmailen: Nee Rick, jij bent niet zwanger, je vrouw is zwanger. Je vrouw, die ’s ochtends misselijk wordt (misschien ook nog van jou), ’s avonds een zure haring wil en een hormoonverandering van hier tot Tokio krijgt. Je vrouw, die grotere tieten krijgt, schoonmaakwoede en nestdrang ontwikkelt en foliumzuur gaat slikken. De kattenbak niet meer mag doen en filet americain en andere lekkernijen negen maanden moet opgeven. Je vrouw, die straks crepeert van de pijn als de baby dwarsligt of een vacuümpomp op zijn kop krijgt om eruit gezogen te worden. Kijk Rick, jij zal weinig voelen in je lijf. Jouw werk is gedaan. Je hebt gepenetreerd, je zaad is op zijn bestemming aangekomen en nu zit jouw taak er op. Natuurlijk is de morele steun zeer nodig, maar je vrouw zal straks eventueel een miskraam kunnen krijgen, zwangerschapsvergiftiging of bekkeninstabiliteit. Postnatale depressies, tepelkloven, een ingezakt lijf. Een ruggenprik met keizersnede. Ze zal pijn voelen. Uitgeteld zijn na de bevalling, een wegwerpartikel met huilend kroost naast zich! Jij, Rick, bent niet zwanger, dus hou op met die onzin. Je bent een vent, je werk is gedaan (koud kunstje) en baby’s groeien niet in Ricks buik, nee! Rick ís niet zwanger! Ben ik even blij dat we op ons zestiende niet zwanger waren! Wij zijn zwanger... ik kan daar niet tegen. Ik vind dat toch zo belachelijk. Sorry Rick, even goede vrienden! Natuurlijk gaat hij ook mee op zwangerschapsgym en misschien al meedoen met de vruchtwaterdans tijdens het pre-embryozwemmen. Ja, want zo’n Rick die gáát natuurlijk mee om te hijgen en te puffen met een kussen onder zijn buik. Dat ik ooit met Rick gezoend heb op Pink Floyd tijdens een studentenfeestje in 1979… Hij was de bink! De Kreidler-held. Stoere spijkerstukken gestikt op losgescheurde elleboog- en kniedelen. Rookte zware shag. Versierde menig dame op de jaarlijkse paardenmarkt in Leidschendam. Mijn eerste kanjer. Hij was absoluut alles, behálve zwanger! Ik begrijp best dat mensen in hun leven veranderen, dat is een logische ontwikkeling. Voor de meesten. Maar achter hem had ik nooit zo’n uitspraak gezocht. Haha! Misschien had ik al wat achterdochtig moeten worden toen hij in 1988 sandalen aanschafte. Of toen hij met kerst 1993 een tahoeschotel prepareerde. Gevogelte kreeg geen kans meer en het wilde was erbij Rick helemaal af. Ik vraag me ook af of een vrouw echt happy met een softie is. Natuurlijk wel als zij de lakens uitdeelt. Een man die alles doet wat je zegt! Ja schat, nee schat, tuurlijk schat! Blèh. Maar goed, straks kan Rick de lakens helpen uitdelen bij de kraamhulp. Rick vond het trouwens helemaal oké dat ik een stukje over zijn ’gewij’ zou schrijven. Hij kent mij natuurlijk ook langer dan vandaag en zou eens een paar oude liefdesbrieven van mij gaan opscharrelen. Volgens hem was ik het meest kleffe vriendinnetje uit zijn leven! Zeg Rick, effe op je tellen passen hoor, wij waren niet zwanger!