"Dat wil niet zeggen dat ik mij niet meer erger aan de dingen die ik normaal altijd hekel. Maar dat
reserveer ik dan weer voor andere boeken. Ik ben nu bezig aan een semi-autobiografisch boek, een vervolg op 'De kus in
de nacht', waarin ik mijzelf in het midden van de actualiteit plaats. Het zal bijvoorbeeld gaan over mijn kijk op de oorlog in Irak.
Mijn nieuwste boek, 'De droogte', is daarentegen een fictief verhaal en dan moet ik de gang van het hoofdpersonage volgen. Als die niet geïnteresseerd is in de realiteit of in de actualiteit van elke dag, dan is dat ook zo."
Als je schrijft over de oorlog in Irak, vertolk je dan de mening van de man in de straat of pen je je eigen mening neer?
Er zullen verschillende personages zijn die het over die oorlog zullen hebben. Het ik-personage is bijvoorbeeld voor de oorlog, zijn antagonist is dan weer contra. Het is niet zo dat ik zomaar mijn mening schrijf. Wat ik wel schrijf is een roman met verschillende personages die elk hun eigen opvattingen en merkwaardigheden hebben.
Je hebt het in je nieuwste boek ook over het klootjesvolk. Minacht je het klootjesvolk?
De term 'klootjesvolk' klinkt vrij pejoratief, maar ik heb er zeker geen minachting voor. Tot het klootjesvolk behoort de gewone man, de naakte man bijna, die een zekere strijd moet leveren om zich recht te houden in het bestaan. Ik bedoel daarmee niet de mensen die bij de vuilniskar werken of in een fabriek, want dat wordt nogal eens verward. Er zit een psychische component in die term: het leven als dagelijkse strijd. Wat dat betreft is volgens mij bijna iedereen lid van het klootjesvolk.
Hoe moet ik overleven in deze maatschappij? Die vraag is altijd wel al dé component geweest van het klootjesvolk door de eeuwen heen. Mijn stelling is dat iedere mens op welke plaats of in welk tijdperk ook, een méns is, met primaire behoeftes. Iedereen moet iedere dag opstaan en zich afvragen: Hoe kom ik deze dag door? En wat maak ik van mijn leven?
GEBREK AAN RESPECT
Ik hoor je vaak zeggen dat je te weinig erkenning krijgt.
Weet je, ik krijg erkenning van een groot lezerspubliek. Dat is één vorm van erkenning. Een andere vorm van erkenning is dat je wordt gerekend tot een selecte groep schrijvers.
Maar in de eerste plaats vind ik de erkenning van mijn lezers het belangrijkst. Eigenlijk moet ik geen prijzen krijgen. Alleen zie ik soms iemand een prijs krijgen waarvan ik denk: 'Ja, zo zou ik er ook wel eens een kunnen krijgen.' Vanuit officiële hoek krijg ik dus weinig waardering. Ik krijg geen hoge subsidies of steun en hulp bij de verfilming van mijn boeken. Laatst was er een kerel (Koen Mortier, regisseur die eerder al de kortfilm 'A Hard Day's Work' maakte, pdg) die mijn boek 'Ex-drummer' wou verfilmen. In de filmcommissie is toen gezegd dat ik onverfilmbaar ben. Dat noem ik een gebrek aan erkenning. Of eigenlijk een gebrek aan respéct.
Heeft dat ook te maken met je imago?
Ik heb een bepaalde stijl van optreden. Dat is gegroeid uit het feit dat ik eigenlijk niet geschikt ben om in het openbaar op te treden. Ik heb een zeker uitzicht, ik heb lang haar, ik hou van harde rock, ik vind dat literatuur rock 'n roll is… Ik word gesitueerd in een bepaalde hoek en je kan dat een imago noemen. Voor een stuk is het dat ook, maar dat beeld komt ook voort uit hoe ik werkelijk ben. Ik ben thuis niet anders dan in het openbaar. Ik probeer voor een groot deel de schrijver en de persoon te laten samenvallen. Honderd procent lukt dat niet. Je doet wel anders als je een camera of een micro voor je gezicht krijgt, dan als je thuis bent.
Ik hoorde je ook al verklaren dat je niet meer op televisie wil verschijnen.
Dat ligt aan de televisie, hé. Waarin moet je nog verschijnen als schrijver? Ik kom nog wel in culturele magazines als Voetzoeker en in Nachtwacht en op zich is dat wel genoeg. Maar als schrijver kom je op zenders voor een groot publiek, zoals TV1 en VTM, nog zelden aan bod. Tenzij in De Laatste Show. Om een groot publiek te bereiken, moet je het als schrijver zelf doen, met je optredens of met je boeken. Literatuur en televisie is een moeilijke combinatie.
IK WIL BOEKEN VERKOPEN
Is schrijven een zware opdracht voor jou? Of is het eerder alles wat erbij komt?
Het is een job die mij volledig aanstaat. Ik schrijf graag. En wat er dan bijkomt, tsja…Nu ben ik bijvoorbeeld bezig aan een nieuw boek, dat moet uitkomen in april volgend jaar. Maar ondertussen ben ik ook bezig de promotie van - voor de lezers dan - mijn 'nieuwe' boek. Voor mij is dat m'n vorige boek. Het zijn twee aspecten van de job. Het ene doe ik liever dan het andere - ik zit liever te schrijven dan interviews te geven. Maar ik ga niet over mijn nek van interviews te geven. Ik wil dat wel doen, ik wil boeken verkopen. Als er een nieuw boek uitkomt, wil ik in de openbaarheid treden en journalisten ter wille zijn. Absoluut.
Heb je nog grote plannen?
Het grote plan in de literatuur is om een meesterwerk te schrijven en dat is altijd het boek waaraan je bezig bent. Dat hoort ook zo. Mijn grote plan is om verder te schrijven zoals ik al twintig jaar bezig ben. Ik wil zoveel mogelijk boeken schrijven die enige waarde hebben voor de lezer.
Tot nu toe is mijn favoriete boek van mezelf 'De kus in de nacht'. 'Mank', dat erna kwam, vond ik ook goed. Maar waar alles inzit of veel van mij als schrijver en als mens, dat is 'De kus in de nacht'. Het is ook het dikste boek.
Je bent ook een sportliefhebber. Justine Henin, pakt die nu doping volgens jou of niet?
Ik denk het niet.
En Johan Museeuw?
Die wel!? |
