De perfecte koppijn
Danny Muggepuut, die we al kennen uit Muggepuut, schrijft aan zijn roman De Koekeloerders. Het werk schiet niet echt op. Bovendien moet hij zich bezighouden met de officiële voorstelling van zijn eerder geschreven roman De gestolen waterleiding. Hij zou daarin worden bijgestaan door een medewerker van de uitgeverij, maar er gebeurt iets met haar. En dan is er nog de verfilming van weer een andere roman van Danny. Zal die er ooit komen? Danny’s enige hobby is het minivoetbal. Hij is voorzitter-coach van Real de Rakkertjes, het team dat zich niet kan handhaven. Dat drukt Danny terneer. En met zijn vader, Bavo, is ook niet alles in orde. Danny moet worstelen om, in een poel van ellende die groter en groter lijkt te worden, het hoofd boven water te houden.
De perfecte koppijn is, net als Muggepuut, een tragikomische roman over een figuur die niet met rust wordt gelaten in een snel versplinterende wereld. Herman Brusselmans kneedt Danny Muggepuut tot een onvergetelijk personage, en bewijst opnieuw dat hij een van de grootste Nederlandstalige auteurs van deze tijden is.
Bestel dit boek nu voor 16.55 € bij Azur.
Uitgeverij: Prometheus
Verschenen: september 2007
Uitvoering: paperback
Formaat: 20 x 12,5 cm.
Omvang: 272 blz.
Adviesprijs: 16.95 €
ISBN: 90-446-1098-7
EAN: 9789044610987
Onzichtbaar gaat schrijven het beste
Op 9 oktober a.s. wordt Herman Brusselmans vijftig jaar. Bij Prometheus zijn ze vermoedelijk verstandiger dan bij De Bezige Bij. Er is geen sprake van geweest dat een groepje B-auteurs zich aan het werk zette om een eerbetoon te schrijven in de vorm van een novelle.
Dat is ook niet nodig: Brusselmans kan het nog allemaal zelf af; vlak voor zijn verjaardag is zijn nieuwe roman verschenen. Deze telt een kloeke 270 pagina's en is getiteld: De perfecte koppijn.
Ook De perfecte koppijn is weer een roman over het schrijven van romans. Dat is namelijk vrijwel altijd het hoofdthema van Brusselmans.
Net als in zijn vorige boek (Muggepuut) is dat nu heel letterlijk zo: het hoofdpersonage, Danny Muggepuut, is schrijver van beroep. Je zou De perfecte koppijn als een vervolg kunnen beschouwen, maar de roman is volstrekt zelfstandig te lezen.
'Danny moet worstelen om, in een poel van ellende die groter en groter lijkt te worden, het hoofd boven water te houden,' wordt gezegd op het achterplat. Die aanbevelingsteksten zijn bij Brusselmans zijn hele carrière al een feest; ze vormen een parodie op de blurbs van talloze andere, meer 'serieuze' romans.
Daarmee zijn we meteen bij de grote kracht van Brusselmans beland: hij laat zien hoeveel onzin we als lezers te verstouwen krijgen van zijn collega-auteurs. Bij Brusselmans heb je nooit last van valse emoties, politieke correctheid of uitgesponnen mooischrijverij. Daar steekt hij op een uitgelaten manier de draak mee.
Intussen kán Brusselmans trouwens wel prachtig schrijven. Let bij De perfecte koppijn maar eens op de manier waarop elk hoofdstuk wordt afgerond. Dat gaat bijvoorbeeld als volgt: 'Er zijn ergere dingen, dacht Danny. Veel ergere dingen. De ergere dingen maken de dienst uit. Hij bleef in de schaduw, want hij wilde die dag niet meer herkend worden. Kon ik maar verdwijnen, dacht hij, naar een plaats waar ik helemaal alleen ben, en voor de zekerheid ook onzichtbaar.' Einde hoofdstuk.
Dat verlangen van Danny komt niet uit de lucht vallen. De perfecte koppijn gaat, zoals gezegd, over het schrijven van romans, maar ook over het belang van de (on)zichtbaarheid van de auteur in onze moderne tijden. Zichtbaar moet je als schrijver zijn, en dan vooral graag op een prettige en warme manier, omdat dat goed is voor de verkoop van je boeken. Onzichtbaarheid is belangrijk omdat je anders niet in alle rust je werk kunt doen.
Brusselmans werkt deze tegenstelling geestig, maar uiteindelijk ook bijzonder serieus uit. Danny wordt bijvoorbeeld voortdurend op straat aangesproken en herkend. En in plaats van dat hij echt vordert met het werk aan zijn nieuwe roman is hij bezig met de organisatie van de feestelijke presentatie van de vorige. Bovendien staat hij er daarbij op een gegeven moment helemaal alleen voor. Van zijn uitgever krijgt hij te horen: 'Het gaat niet zo goed met de uitgeverij, Danny. Er moet bespaard worden. Een pr-verantwoordelijke is duur. Vanaf nu moeten de schrijvers hun pr zelf maar doen.'
Hier raakt Brusselmans trouwens wel heel dicht aan de hedendaagse realiteit.
Alles valt in deze roman samen door de biografische belangstelling die erin aan de dag wordt gelegd. Van elk personage krijgen we een kortere of langere biografie te lezen.
Het punt dat Brusselmans al grappend en grollend maakt, is duidelijk: het gaat er tegenwoordig niet meer om wat voor roman een schrijver heeft geschreven of wat voor cd een musicus heeft gemaakt, nee, er wordt alleen nog gekeken naar het privéleven van de kunstenaar. Biografische info willen we hebben, achtergronden, kortom: we willen de kunstenaar zien als mens.
Ironisch genoeg heeft de roman waaraan Danny Muggepuut in De perfecte koppijn werkt en waarin hij hopeloos vastloopt, de volgende titel: De koekeloerders.
Die Brusselmans is zo gek nog niet.
Ik wens hem een rustige verjaardag toe zonder al te veel malle feestjes en bijeenkomsten, zodat hij fijn kan doorschrijven.
Arie Storm
Bron: Het Parool: 27 september 2007
Hij kan het nog
'Viel het mee? Vond je niet dat er te weinig humor in zat, geen aanwijsbare plotontwikkeling, bordkartonnen personages, melige onzin, geen enkele morele boodschap en veel te veel zinloos aangewende schuttingwoorden?' vraagt Danny Muggepuut aan een lezeres naar aanleiding van zijn roman
De voor- en nadelen van longontsteking. 'Ja, maar voor de rest heb ik me er wel mee geamuseerd', antwoordt ze. 'Wat kan je meer verwachten van literatuur? Ik ben alleen maar schrijver geworden om te entertainen. Evengoed had ik goochelaar kunnen worden, Suzi.' Hier spreekt Herman Brusselmans door de mond van zijn semiautobiografische spin-off Danny Muggepuut, die eerder al figureerde in de roman
Muggepuut van eerder dit jaar. Muggepuut is een bekend schrijver. Nadat er iets voorvalt met een medewerkster van zijn uitgeverij, moet hij zelf instaan voor de aankleding van de boekvoorstelling van zijn roman
De gestolen waterleiding. Intussen vlot het niet echt met zijn nieuwe roman
De Koekeloerders, maar een ander boek maakt dan weer kans om door een Franse producent verfilmd te worden. Ondertussen haken de spelers van Real De Rakkertjes, de minivoetbalploeg waarvan hij voorzitter-coach is, een na een af.
Waar wij in
Knack van 28 februari 2007 nog schreven dat de eerste
Muggepuut op twee gedachten hinkte, geschreven leek met de handrem op, en dat Danny Muggepuut beter gewoonweg de hoofdrol aan de echte Brusselmans had gelaten, is
De perfecte koppijn een boek om van te smullen. Dat heeft alles te maken met de talrijke beschrijvingen en dialogen, die spitser, hilarischer en onzinniger lijken dan ooit voorheen. Vooral de gesprekken met de managers en leden van de muziekgroepen die in aanmerking komen om Muggepuuts boekvoorstelling op te luisteren, zijn subliem. Niet dat wij er ooit aan twijfelden, maar de lezer amuseren... yep, Herman Brusselmans kan het nog. Goed dat hij geen goochelaar is geworden.
Philip Hoorne
Bron: Knack: 21 november 2007
This page was created by Erik 'PalmBoy' RAEYMAEKERS
created on 07-08-2007 - last updated on 27-01-2008
You're visiter number 
since 07-08-2007